Η απόγνωσή σας για δουλειά με αρρωσταίνει: Γράμμα από έναν δισεκατομμυριούχο

Αγαπητοί Άνθρωποι

Είναι μία από μοντέρνες τραγωδίες της εποχής μας, η απόγνωση καθενός να ανήκει σε μια ομάδα μισθωτών δούλων, με αρρωσταίνει. Αλήθεια με αηδιάζει, να βλέπω κάποιον από σας  να ικετεύει για μια δουλειά, να ικετεύει για υποδούλωση στις εταιρείες, να ικετεύει να είναι στην ομάδα μου. Δεν θα έπρεπε η απόγνωσή σας να είναι για την επανάσταση αντί για ποταπές ευκαιρίες;

Δεν θα έπρεπε η ενέργειά σας να συγκεντρωθεί στην επανάσταση εναντίων των δισεκατομμυριούχων φίλων μου και εμένα; Δεν θα έπρεπε η ψυχή σας να είναι αφοσιωμένη στην αντίσταση αντί στην προσπάθεια να εγκλωβίζετε τους εαυτούς σας σε θαλάμους εταιρικής δουλείας;

SOPA... όπου νά 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Stop Online Piracy Act. Τέσσερις λέξεις που απειλούν το διαδίκτυο όπως το ξέρουμε σήμερα. Ένα νομοσχέδιο που ελοχεύει τον κίνδυνο να γίνουμε θύματα στεγνής και σκληρής λογοκρισίας τύπου Κίνας, Συρίας και Ιράν. Μία πράξη εναντίον της ελευθερίας του λόγου σε όλο τον πλανήτη.

Χαλυβουργία... 1962 - 2011.

Πριν από σαράντα ημέρες η διοίκηση της Χαλυβουργίας, μίας από τις παλαιότερες και πιο βαριές βιομηχανίες της χώρας, ανακοίνωσε στους εργαζόμενους μειώσεις αποδοχών και ωρών εργασίας. Το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων, σχεδόν άμεσα, αποφασίζει γενική απεργία. Σαράντα μέρες μετά οι εργαζόμενοι συνεχίζουν την απεργία τους, ενώ η διοίκηση έχει στο μεταξύ προβεί σε απολύσεις άνω των τριάντα εργαζομένων, αντιμαχόμενη την απεργία τους. Οι εργάτες δεν κάνουν πίσω. Πεινάνε, οι ίδιοι και τα παιδιά τους, ζούνε με την αλληλεγγύη όλης σχεδόν της χώρας, αλλά δεν σταματούν. 

Δυο στροφές δίχως τίτλο από τον Δημήτρη Αρναούτη

Ακούγοντας απόψε την εκπομπή του Στάθη Δρογώση στο mindradio.gr, ο Δημήτρης Αρναούτης έγραψε ένα κάπως απαισιόδοξο μικρό, αλλά περιεκτικό, ποίημα. Αλλά μου άρεσε πολύ και το μεταδίδω. Χωρίς τίτλο, όπως κι ο ίδιος το έγραψε.

17 Νοέμβρη. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά...

Ανοιχτή Επιστολή

Αναδημοσίευση από Το Γράμμα


Είμαι κι εγώ άλλος ένας γονιός γεμάτος αγωνίες για το μέλλον των παιδιών μου. Προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο περισσότερο μπορώ για την πολιτική και οικονομική κατάσταση και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά όσοι είναι εργαζόμενοι γονείς μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό ή επαρκές, κυρίως λόγω χρόνου.

Μια χαρά και δυο τρομάρες...

Δέκα Νοέμβρη του 2011 γράφει το ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που έχει ξεχάσει πως να μετρά τις μέρες του πια. Βαρέθηκε. Ταλαιπωρήθηκε. Το βίασαν κάποιοι βάναυσα εδώ και μια βδομάδα. Του αλλάξανε τα φώτα όμως. Το σκίσανε. Ό,τι κάνανε και στο Σύνταγμά μας. Τα φώτα του αλλάξανε. Κουρελόχαρτο το καταντήσανε.

To κλάμα του προέδρου...

Όταν ψηφίστηκε το παρόν Σύνταγμα, το 1974, ήμουν σκάρτα τριών ετών... Γεννημένος μέσα στη χούντα το 71, το μόνο που θυμάμαι, αναπολώντας, είναι το Πολυτεχνείο... Και τα τραγούδια... Τον Λοΐζο, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, μόνο αυτά θυμάμαι...


Το Σύνταγμα αυτό έχει ένα άρθρο... το 120, παράγραφος 4 ... Ξέρετε τι λέει το άρθρο 120, παράγραφος 4 του Συντάγματος; Ε, αν δεν ξέρετε να το κάνουμε επανάληψη!

Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Δεν το αξίζουμε και δεν μας αξίζει! Φτάνει!

Εδώ και περίπου δέκα χρόνια διατηρούμε στην Θέρμη, λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη, ένα μικρό διαμέρισμα (νεόκτιστο τότε), το οποίο χρησιμοποιούσαμε όποτε, αρκετά συχνά, επισκεπτόμασταν τη νύφη του Βορρά, είτε για επαγγελματικούς σκοπούς είτε για επίσκεψη. Καθώς όμως οι δουλειές πια έχουν πέσει, το ίδιο και τα εισοδήματα, οι επισκέψεις στην λεβεντομάνα έχουν περιοριστεί σε τέτοιο σημείο που το σπίτι αυτό ουσιαστικά καθόταν. Η ανάγκη μας έφερε λοιπόν και πήραμε την απόφαση να το νοικιάσουμε.

Σήμερα το πρωί λοιπόν βρέθηκε ένας νέος φοιτητής μαζί με τον πατέρα του που είδαν το σπίτι, τους άρεσε, όλα καλά και πήρανε την απόφαση ότι το θέλουν. Μας τηλεφωνούν λοιπόν και μας λένε ότι προχωράμε, αν και υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με την πολυκατοικία. Είναι κομμένο το γκάζι!

Ο (μη) πολιτισμένος κόσμος της πολιτικής ορθότητας

Η πολιτική ορθότητα (political correctness στα αγγλικά, όπως το ξέρουν οι περισσότεροι), είναι ένας όρος που εισήχθη στη ζωή μας πριν καμιά δεκαπενταετία περίπου. Σημαίνει πως δεν μπορούμε να ξεφεύγουμε των πολιτισμένων (sic) κανόνων στον πολιτικό ή όποιον άλλον διάλογο. Αν θέλετε, ένα σαβουάρ βιβρ στην πολιτική συζήτηση κυρίως.

Στην ουσία ο κανόνας αυτός δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μία παγίδα του καπιταλιστικού συστήματος. Ένας κανόνας που μας εντυπώθηκε βαθιά πια, ώστε βρισκόμενοι σε μία παρέα που κουβεντιάζουμε πολιτικά, να μην ρίχνουμε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, σε όρους boxxing. Και σε δεύτερο επίπεδο να μην αντιδρούμε ως πολίτες με μη πολιτικά ορθές τακτικές απέναντι στην κυβερνητική εξουσία.

Μερικές Αλήθειες...

Ένας φίλος σήμερα μου έγραψε διάφορα στο facebook για τον κομμουνισμό και την έκφρασή του στην Ελλάδα, και την ιστορία του... Σε προσωπικό μήνυμα του απάντησα περίπου το παρακάτω κείμενο...

Όλα τα πράγματα έχουν πάντα δύο πλευρές. Ποτέ μία. Τα τραγικά λάθη του ΕΑΜ είναι γνωστά σε όλους. Δεν χρειάζομαι μάθημα ιστορίας για να τα μάθω. Γνωστά, χιλιοειπωμένα, χιλιοτραγουδισμένα ίσως, διασταυρωμένα. Είναι γεγονότα, που ουδείς αρνείται. Είναι δεδομένα, κι ας έχουμε από την άλλη την προδοσία της Βάρκιζας που τα ξεκίνησε όλα αυτά... Επίσης είναι δεδομένα τα εγκλήματα του Στάλιν, χιλιοειπωμένα και χιλιοτραγουδισμένα. Κι επίσης αναγνωρισμένα από όλη την αριστερή πτέρυγα, κι ας υπάρχουν ακραίες θέσεις. Ακραίες θέσεις υπάρχουν παντού!

IKA το 2050

Αθήνα, 2050:

Κεντρικά γραφεία απόδοσης συντάξεων και πρόνοιας - ΙΚΑ

Τα κεντρικά γραφεία ήταν πραγματικά καλοφτιαγμένα. Μάρμαρο παντού, σιντριβάνι στην είσοδο, χαρούμενες ορχηστρικές μελωδίες να παίζουν στην υποδοχή. Διακρίνονται υπερσύγχρονοι ανελκυστήρες που μεταφέρουν από τον 1ο όροφο στον 25ο σε 5''. Τα γραφεία στην υπόλοιπη χώρα δεν χρειάζονται πια, καθώς η δραστηριότητα και οι παροχές του Ταμείου (του μόνου ταμείου) έχουν εδώ και δεκαετίες περιοριστεί δραστικά, από το Κραχ του 2012.

Έτσι, το Ταμείο αποφάσισε να κρατάει όμορφο το μόνο κτίριο του, και εφόσον μονιμότητα στη χώρα δεν υπάρχει για κανέναν εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, απασχολεί αποκλειστικά φωτομοντέλα ηλικίας 20-22 ετών, για να ευφραίνει τους ασφαλισμένους. Όταν πατήσουν τα 23, απολύονται, και αντικαθιστούνται με νέες.

Ας δούμε την τυπική διαδικασία απόδοσης σύνταξης το 2050 - Με τα τότε υπολογιστικά συστήματα, όλη την δουλειά την κάνει η receptionist, που μοιάζει με σημερινό υπάλληλο των ΚΕΠ:

Ασφαλισμένος: Καλημέρα σας, θα ήθελα να αιτηθώ σύνταξη στο ΙΚΑ.

Receptionist: Μάλιστα. Παρακαλώ εισάγετε τον αντίχειρά σας στο DNA reader.
R: Ο κύριος Παπαδόπουλος Μηνάς, με ΑΦΜΑΔΤ 13567890ΑΒ12900? (Το κράτος αποφάσισε πριν μερικά χρόνια να καταργήσει όλους τους αριθμούς και να τους αντικαταστήσει με τον ΑΦΜΑΔΤ, που καταλαβαίνετε πως προκύπτει...)
Α: Ναι, εγώ είμαι.
R: Πολύ ωραία, βλέπω ότι έχετε 48 χρόνια προϋπηρεσία, και δικαιούστε εξτρά προσαύξηση στις παροχές του Κράτους σαν bonus επειδή εργαστήκατε πάνω από 45 έτη. Περιμένετε παρακαλώ...
Α: ...
R: Εισάγετε πάλι τον αντίχειρά σας στο DNA reader.
R: Ωραία, είστε έτοιμος! Το Ταμείο σας έχει εξουσιοδοτήσει για 30 κουπόνια φαγητού κάθε μήνα, 1 την ημέρα, και επιπλέον 10 κουπόνια για πρωϊνό ή βραδυνό, επειδή έχετε το bonus των 48 ετών. Επίσης, σας παρέχεται το επίδομα των 1680,95 ΕΥΡΩ (σημ: Αντίστοιχο με 168 Ε σήμερα) προκειμένου να το ξοδέψετε για οποιαδήποτε πολυτέλεια επιθυμείτε, όπως αγορά μη εξουσιοδοτημένων ειδών διατροφής, καφέ, ή νερό. Ευχαριστούμε που επιλέξατε το ΙΚΑ για την σύνταξή σας! Καλή σας μέρα!
Α: ...

(Αντιγραφή από άγνωστο συγγραφέα!)

Ψήφισμα Γενικής Συνέλευσης Ένωσης Γονέων Χαλανδρίου

ΨΗΦΙΣΜΑ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΟΝΕΩΝ

ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ

26/9/11

Επί πολλά χρόνια παρακολουθούμε τη συνεχή υποβάθμιση της Δημόσιας παιδείας με την υποχρηματοδότησή της, με μια σειρά μέτρων που καταργούν το δωρεάν χαρακτήρα της και την πρόσβαση όλων των παιδιών σε μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση από το προνήπιο ως και το πανεπιστήμιο, με σύγχρονο περιεχόμενο και υψηλή ποιότητα έτσι όπως το απαιτούμε οι γονείς και η κοινωνία.

Παπάς; ΟΚ, Αγιασμός; ΟΚ. Πάμε!

Δώδεκα του μήνα σήμερα, κι είχαμε για μία ακόμα χρονιά την συγκίνηση (κόψτε κάτι, αλλά ΟΚ) και την χαρά να ντυθούμε όλοι τα χαρωπά μας πρόσωπα και να ξεκινήσουμε νωρίς - νωρίς όπως συνηθίζεται για την πρώτη μέρα του σχολείου. Τον καθιερωμένο αγιασμό.

Καλό αγώνα! Καλή τύχη σε όλους!

Μία ακόμα ξεχωριστή μέρα ξημερώνει για το κίνημα στη χώρα! Με αφορμή την γιορτή τους στην ΔΕΘ και την ομιλία του γιωργάκη (αν τελικά γίνει φυσικά!), εμείς θα είμαστε σε όλες τις πλατείες της χώρας!

Καλή χρονιά παιδάκια... Βιβλία; Του χρόνου!

Οι πρώτες υποψίες είχαν έρθει νωρίς. Ήδη από τον Ιούνιο είχαμε αρχίσει να ακούμε ότι «μπορεί και να υπάρξει πρόβλημα με τα σχολικά βιβλία». Με την γνωστή όμως βεβαιότητα πως δεν μπορεί να συμβεί κάτι τόσο τραγικό όσο το να ανοίξουν σχολεία τον Σεπτέμβρη δίχως σχολικά βιβλία, επαναπαυτήκαμε. Όχι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε αλλάξει κάτι φυσικά!

Noam Chomsky: Δεν αποκηρύσσει την αντίδραση στο νόμο Διαμαντοπούλου

Ποτέ μου δεν πίστεψα χωρίς διασταύρωση αυτά που γράφονται ή λέγονται στις τηλεοράσεις ή τις εφημερίδες ή στο internet. Πάντα, και ειδικά για σημαντικά θέματα, ήθελα να έχω διασταύρωση της είδησης γιατί, πάντα, μα πάντα, υπάρχει μία άλλη αλήθεια πίσω από την ειπωμένη ή γραμμένη είδηση.

Μια βραδιά με τον Roger Waters

Όταν στις 17 Ιουνίου χτύπησε το κινητό μου ήμουν σε μία μικρή σύσκεψη. Βλέποντας πως με καλεί η γυναίκα μου, το απάντησα χαμηλόφωνα με την γνωστή ατάκα που λέμε όλοι μας "είμαι σε σύσκεψη, συμβαίνει κάτι;". Με ενθουσιασμό μου λέει πως «βγήκε και τρίτη ημέρα για την Συναυλία (όχι τυχαίο το «Σ») για την Τρίτη 12 Ιουλίου, και λέω να πάρω τέσσερα εισιτήρια να πάμε όλοι μαζί!»... Ομολογώ πως εκείνη την ώρα έμεινα λίγο κάγκελο και η πρώτη ερώτηση που ήρθε στο μυαλό μου, και εκστόμισα κιόλας, ήταν αν μας έπεσε το τζόκερ, το λόττο, ή κάποιο λαχείο, αφού οι τιμές των εισιτηρίων ήταν αρκετά εξωφρενικές. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εκείνη την στιγμή και μου φαινόταν μέχρι και χθες...

Οι Ινδιάνοι ξύπνησαν

Είναι λίγος καιρός τώρα που με αφορμή τα κινήματα των πλατειών, το κίνημα των αγανακτισμένων, καθημερινά σχεδόν διαβάζουμε σε blogs αλλά και σε εφημερίδες το γνωστό ερώτημα «μα που ήταν οι αγανακτισμένοι όταν...», συνοδευόμενο από τις γνωστές ρητορείες εναντίον των λαών που κυμαίνονται στο παν-κάλιο «μαζί τα φάγαμε». Το απόγειο ήταν η χθεσινή συνέντευξη στα ΝΕΑ του γνωστού επιτυχημένου υπουργού του μνημονίου, αυτού που, αφού πέτυχε τόσο πολύ μετά από 18 μήνες ως υπουργός οικονομίας (ή οικονομικών; λίγη διαφορά κάνει), τώρα τον έχουμε στο υπουργείο περιβάλλοντος για να μας βάλει μνημόνια στο περιβάλλον και λεφτά στις τσέπες των εργολάβων. Του υπουργού της fast track διάλυσης και ξεπουλήματος της χώρας.

Μακρυά τα χέρια από την οικογένειά μου

Με μεγάλη αγανάκτηση άκουσα χθες τον Υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. να καταγγέλλει από το βήμα της Βουλής τις άνανδρες απειλές που δέχεται ο ίδιος και η οικογένειά του τελευταία. Επειδή κατανοώ και καταλαβαίνω την ψυχολογική πίεση του ανδρός, που του ασκούν αυτοί οι βίαιοι άνθρωποι, θέλω να του απευθύνω, ως συμπολίτης, μία ανοιχτή επιστολή.

Η μεγάλη μέρα του πολέμου...

Δεν γνωρίζω όλα τα ονόματα των εκάστοτε υπουργών ή υφυπουργών, και κυρίως των δεύτερων. Το όνομα λοιπόν του μανώλη όθωνα (δεν είναι typo το ονοματεπώνυμο με μικρά) δεν μου ήταν γνωστό μέχρι πριν λίγη ώρα που διάβασα για την σημερινή του συνέντευξη στον Real FM. Αυτός λοιπόν ο όθωνας τυγχάνει να είναι υφυπουργός ΠΡΟ.ΠΟ  (όχι προγνωστικών ποδοσφαίρου αλλά προστασίας του πολίτη ντε!) στην παρούσα κυβέρνηση.

Κινδυνεύει η Πατρίς (;)

Όσο και να θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι και να γράφω για τα όσα έγιναν την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη στο Σύνταγμα και γύρω από αυτό, οι πηγές που συνεχώς διαβάζω για τα γεγονότα πριν, κατά την διάρκεια αλλά και μετά από τα γεγονότα, δεν με αφήνουν. Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αφήσει την παραγωγή πολιτικής σκέψης γύρω από «την πλατεία» και τα εκεί τεκταινόμενα, αλλά και η ανάλυση των γεγονότων της 28ης και 29ης Ιουνίου έχουν την δική τους χρησιμότητα.

Σύνταγμα, 29 Ιουνίου 2011

Η 29η Ιουνίου για μένα είναι μία ξεχωριστή μέρα. Μην προτρέχετε να μαντέψετε, δεν έχω στην οικογένεια ούτε έναν Πέτρο ή Παύλο. Είναι η μέρα που για πρώτη φορά, το 1997 έγινα πατέρας. Εκείνη την ημέρα, πριν 14 χρόνια, στο Έλενα, η αγαπημένη σύντροφος της ζωής μου έδωσε ζωή στον πρώτο μου γιό, τον Θεμάρα μου!

Χθες, 14 χρόνια μετά από την κορυφαία μέρα της ζωής μου, κάποια περίεργη μοίρα, απ’αυτές που δεν πιστεύω, με έφερε από νωρίς στην πλατεία… στην πλατεία Συντάγματος που ίσως θα πρέπει να ανταλλάξει όνομα με την άλλην, λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, την Κλαυθμώνος.