Η πολιτική ορθότητα (political correctness στα αγγλικά, όπως το ξέρουν οι περισσότεροι), είναι ένας όρος που εισήχθη στη ζωή μας πριν καμιά δεκαπενταετία περίπου. Σημαίνει πως δεν μπορούμε να ξεφεύγουμε των πολιτισμένων (sic) κανόνων στον πολιτικό ή όποιον άλλον διάλογο. Αν θέλετε, ένα σαβουάρ βιβρ στην πολιτική συζήτηση κυρίως.
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που επιβάλλει στον λαό εισφορά αλληλεγγύης.... υπέρ των τραπεζών;
Στην ουσία ο κανόνας αυτός δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μία παγίδα του καπιταλιστικού συστήματος. Ένας κανόνας που μας εντυπώθηκε βαθιά πια, ώστε βρισκόμενοι σε μία παρέα που κουβεντιάζουμε πολιτικά, να μην ρίχνουμε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, σε όρους boxxing. Και σε δεύτερο επίπεδο να μην αντιδρούμε ως πολίτες με μη πολιτικά ορθές τακτικές απέναντι στην κυβερνητική εξουσία.
Δουλευόμαστε προφανώς! Δουλευόμαστε! Δουλευόμαστε όλοι μαζί, και δεν μπορώ να το πω διαφορετικά!
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που επιβάλλει στον λαό εισφορά αλληλεγγύης.... υπέρ των τραπεζών;
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που φτάνει τον κόσμο στην αθλιότητα, ενώ παράλληλα χαρίζει σε ξένα και ελληνικά λαμόγια τα χρέη τους και τους φορολογεί σε βαθμούς υποπολλαπλάσιους των πολιτών;
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που μειώνει συντάξεις ανθρώπων που ήδη έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους και πληρώσει τις εισφορές τους;
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που κόβει τον καθολικό εμβολιασμό των παιδιών με κίνδυνο να ξαναδούμε ιλλαρά στη χώρα;
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα που γκρεμίζει και τις τρεις βαθμίδες της δωρεάν και δημόσιας εκπαίδευσης ενισχύοντας με τις πρακτικές της την ιδιωτική;
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που στέλνει τα ΜΑΤ σε παπούδες και γιαγιάδες, σε φοιτητές και μαθητές, σε εργαζόμενους, σκορπώντας αφειδώς 2.860 μπουκάλια χημικών σε 48 ώρες;
Ποια είναι η πολιτική ορθότητα μιας κυβέρνησης που διαλύει την δημόσια και δωρεάν υγεία και ξεπουλάει ποσοστό των κρεβατιών των δημοσίων νοσοκομείων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες (των ράντζων καλά κρατούντων!);
Απέναντί μας δεν έχουμε μια κυβέρνηση μόνο. Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα. Λέγεται (νεο)φιλελευθερισμός. Με συγκεκριμένους σκοπούς και στόχους. Διατυπωμένος με λίγα λόγια ο σκοπός και ο στόχος τους είναι απλός. Οι «άξιοι» της κοινωνίας προοδεύουν και πλουτίζουν, οι υπόλοιποι στον Καιάδα. Τόσο απλά. Τόσο ωμά. Τόσο συγκεκριμένα, και με καμία πολιτική ορθότητα.
Εμείς, οι «ανάξιοι» του συστήματος συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε ποτισμένοι με το ποτό της «πολιτικής ορθότητας» που μας πότισαν. Συνεχίζουμε να λέμε ότι «δεν θέλουμε την βία» όταν μας βαράνε τα ΜΑΤ τους, ή μας παίρνουν τα «μέτρα» μας.
Κουράστηκα με την πολιτική ορθότητά τους. Κουράστηκα και βαρέθηκα, και δεν με ενδιαφέρει πια. Την αφήνω λοιπόν στην άκρη. Γίνομαι αυτό που θέλω. Εκφράζομαι όπως θέλω.
Αυτό το σύστημα πρέπει να πεθάνει και να φύγει. Στην πραγματικότητα ήδη πεθαίνει, απλά εμείς με τις πράξεις μας του κάνουμε συνεχώς ΚΑΡΠΑ (καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση). Του κάνουμε μαλάξεις και του δίνουμε ζωή. Μια ζωή που συνεχίζει μόνο εις βάρος μας. Μια ζωή που όσο συνεχίζει, παίρνει από την δική μας. Δεν με ενδιαφέρει πια αυτό το σύστημα, ούτε με ενδιαφέρει το μετά. Μόνο να ψοφήσει όπως του αξίζει και να μας αφήσει να ορίσουμε τις ζωές μας και τις κοινωνίες μας.
Αν δεν πεθάνει μόνο του θα το σκοτώσουμε εμείς. Όχι από εκδίκηση. Από αυτοάμυνα. Όταν κάποιος βγάζει το πιστόλι και σε απειλεί, έχεις το δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αυτό το δικαίωμα το έχουμε πια σαν κοινωνία. Εκείνοι τράβηξαν πρώτοι το πιστόλι. Εμείς αμυνόμαστε! Οι κρεμάλες, οι γκιλοτίνες και τα αποσπάσματα δεν είναι οι υπερβολές άρρωστων μυαλών, αλλά η σύννομη αυτοάμυνα της κοινωνίας.
