Εδώ και περίπου δέκα χρόνια διατηρούμε στην Θέρμη, λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη, ένα μικρό διαμέρισμα (νεόκτιστο τότε), το οποίο χρησιμοποιούσαμε όποτε, αρκετά συχνά, επισκεπτόμασταν τη νύφη του Βορρά, είτε για επαγγελματικούς σκοπούς είτε για επίσκεψη. Καθώς όμως οι δουλειές πια έχουν πέσει, το ίδιο και τα εισοδήματα, οι επισκέψεις στην λεβεντομάνα έχουν περιοριστεί σε τέτοιο σημείο που το σπίτι αυτό ουσιαστικά καθόταν. Η ανάγκη μας έφερε λοιπόν και πήραμε την απόφαση να το νοικιάσουμε.
Σήμερα το πρωί λοιπόν βρέθηκε ένας νέος φοιτητής μαζί με τον πατέρα του που είδαν το σπίτι, τους άρεσε, όλα καλά και πήρανε την απόφαση ότι το θέλουν. Μας τηλεφωνούν λοιπόν και μας λένε ότι προχωράμε, αν και υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με την πολυκατοικία. Είναι κομμένο το γκάζι!
Επικοινωνούμε με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας και μαθαίνουμε πως όντως το γκάζι κόπηκε, αφού έχουν να πληρωθούν κοινόχρηστα πάνω από έξι μήνες! Στην ερώτηση γιατί συμβαίνει αυτό, η απάντηση είναι απλή. Αποστομωτική. Γιατί στην πολυκατοικία, των δώδεκα διαμερισμάτων, είναι όλοι άνεργοι.
Έχουν περάσει ώρες από την στιγμή εκείνου του τηλεφωνήματος. Ακόμα και τώρα, καθώς επανέρχονται στο μυαλό μου οι λέξεις που περιγράφουν τις καταστάσεις αισθάνομαι ζαλάδα. Μια σκοτεινιά πέφτει μπροστά στα μάτια μου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ξένοι. Δεν είναι απρόσωποι. Δεν ζουν σε μια μακρινή γωνιά του πλανήτη. Τους ανθρώπους αυτούς τους ξέρω, έχουν πρόσωπα, χαρακτήρα και ζωές που τις ήξερα κάποτε. Τότε. Που είχαν ζωές.
Η ιστορία πια μας προσπερνά. Οι μέρες τρέχουν με ρυθμούς ιλιγγιώδεις. Σαν την αμαξοστοιχία που, ώσπου να την δούμε να έρχεται, μας έχει σαρώσει, έχει φύγει, κι εμείς μένουμε ξαπλωμένοι στις ράγες, κοιτάζοντας το άσπρο φως να πλησιάζει, να αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που μας σάρωσε. Τι είναι αυτό που ήρθε, μας πήρε τη ζωή σε μια στιγμή, κι έφυγε δίχως να ρωτήσει.
Νιώθω την ανάγκη να πιαστώ από την πνοή μου. Να σηκωθώ όρθιος, να σταθώ, να πάρω μια βαθιά, πολύ βαθιά ανάσα και να φωνάξω ένα τεράστιο, ένα γιγάντιο, ΟΧΙ. Ένα όχι τόσο δυνατό που να ακουστεί από όλους! Ένα όχι τόσο ισχυρό που να με ακολουθήσουν όλοι! Ένα όχι που θα μας μαζέψει όλους, μαθητές και γονείς, εργάτες και ανέργους, αφεντικά και υπαλλήλους, όλους σε μία γροθιά. Την γροθιά που θα χτυπήσει και θα λιώσει την εξουσία τους. Την γροθιά που θα διαλύσει το σύστημά τους. Την γροθιά που θα μας βγάλει όλους από την μιζέρια, την κατάθλιψη και το σοκ που μας έχουν απλόχερα μοιράσει.
Είναι αυτή η τρεμάμενη από δύναμη γροθιά της λύσσας. Της λύσσας που νιώθεις όταν έχεις απέναντί σου αυτόν που σου κλέβει το όνειρό σου. Αυτόν που σου κλέβει τη ζωή σου. Αυτόν που σου εκμηδενίζει το μέλλον. Αυτόν που γκρεμίζει τον κόσμο γύρω σου!
Βγείτε έξω. Μαζευτείτε! Συγκεντρωθείτε! Το μέλλον μας ανήκει, και μόνο η λυσσασμένη γροθιά μας μπορεί να τους σταματήσει! Όλοι μαζί! Μια γροθιά! Για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας!
