Δέκα Νοέμβρη του 2011 γράφει το ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που έχει ξεχάσει πως να μετρά τις μέρες του πια. Βαρέθηκε. Ταλαιπωρήθηκε. Το βίασαν κάποιοι βάναυσα εδώ και μια βδομάδα. Του αλλάξανε τα φώτα όμως. Το σκίσανε. Ό,τι κάνανε και στο Σύνταγμά μας. Τα φώτα του αλλάξανε. Κουρελόχαρτο το καταντήσανε.
Πριν πέντε μόλις μέρες ζήσαμε αυτό που νομίζαμε ότι ήταν το μέγιστο πολιτικό σουρεάλ. Τον πρωθυπουργό μας, μετά από μέρες, να ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή για να... παραιτηθεί!!! Πέντε μέρες μετά ο ίδιος άνθρωπος είναι ακόμα πρωθυπουργός μιας ανύπαρκτης κυβέρνησης που ψάχνει εναγωνίως (και καλά) ποιον θα κάνει πρωθυπουργό. Σουρεάλ.
Απόψε όμως, μετά από δέκα μέρες πολιτικού σουρεάλ, ζήσαμε κάτι που μας ξεπερνά. Φυσικά, όλες αυτές οι καταστάσεις μας ξεπερνούν, αλλά αυτό ήταν μία ιστορική πρωτοτυπία. Βγήκε σε διάγγελμα ο πρωθυπουργός μας, μας αποχαιρέτησε, μας ευχαρίστησε (κακόχρονο νά'χει) που τον είχαμε πρωθυπουργό για δυο και κάτι χρόνια, ευχήθηκε «καλή επιτυχία» στον επόμενο πρωθυπουργό, και δύο ώρες μετά πρωθυπουργός ήταν και πάλι ο ίδιος!
Αυτό που ζούμε σήμερα λέγεται, με δύο λέξεις, κυβερνητικό κενό. Δεν μπορεί κανείς να το ορίσει αλλιώς. Έχουμε το απόλυτο κενό εξουσίας. Η χώρα είναι στον αέρα, με έναν πρωθυπουργό ουσιαστικά παραιτημένο, υπουργούς που έχουν ήδη υποβάλλει παραιτήσεις, δημόσιες υπηρεσίες που είναι σε κατάσταση αναμονής. Κενό. Δεν ορίζεται αλλιώς.
Κι εμείς τι κάνουμε; Για εμάς τους αριστερούς λέω! Εμείς; Τι κάνουμε;
Τίποτα. Αυτό. Τίποτα. Εκτός του να κάνουμε «το μαλάκα με τεράστια επιτυχία», κατά τα άλλα δεν κάνουμε τίποτα. Καθόμαστε. Θεατές των εξελίξεων. Θεατές του θεάτρου σκιών που παίζεται αυτή τη στιγμή, εδώ και δέκα μέρες, στις πλάτες μας, φοβούμενοι να αντιδράσουμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Λουφάζουμε στις τρύπες μας, μη τυχόν και μας ζητήσει ο λαός να αναλάβουμε την εξουσία.
ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ! ΞΥΠΝΑΤΕ! Η εξουσία δεν δαγκώνει, οι ευθύνες δεν δαγκώνουν. Μόνο λίγο γρατζουνάνε. Έχουμε προτάσεις, έχουμε μοντέλο, τα έχουμε όλα. Μόνο ανθρώπους δεν έχουμε. Ή μάλλον έχουμε, αλλά τους έχουμε θαμμένους καλά στο χώμα, κι έχουμε φροντίσει αυτοί που φαίνονται ψηλά να είναι ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που φοβούνται στην σκιά τους.
Η ιστορία γράφεται λεπτό με το λεπτό. Κι εμείς την παρακολουθούμε να μας προσπερνά. Όσο ο χρόνος περνά το σύστημα αναδιοργανώνεται μέσα από τις στάχτες του, και μεις, πάλι, για ακόμα μία φορά, θα βρεθούμε έξω από το σύστημα, απλά κατηγορώντας το, ενώ μας είχε δώσει την μεγάλη ευκαιρία να το ανατρέψουμε!
Αν όχι τώρα πότε;
Αν όχι εμείς ποιοι;
Πριν πέντε μόλις μέρες ζήσαμε αυτό που νομίζαμε ότι ήταν το μέγιστο πολιτικό σουρεάλ. Τον πρωθυπουργό μας, μετά από μέρες, να ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή για να... παραιτηθεί!!! Πέντε μέρες μετά ο ίδιος άνθρωπος είναι ακόμα πρωθυπουργός μιας ανύπαρκτης κυβέρνησης που ψάχνει εναγωνίως (και καλά) ποιον θα κάνει πρωθυπουργό. Σουρεάλ.
Απόψε όμως, μετά από δέκα μέρες πολιτικού σουρεάλ, ζήσαμε κάτι που μας ξεπερνά. Φυσικά, όλες αυτές οι καταστάσεις μας ξεπερνούν, αλλά αυτό ήταν μία ιστορική πρωτοτυπία. Βγήκε σε διάγγελμα ο πρωθυπουργός μας, μας αποχαιρέτησε, μας ευχαρίστησε (κακόχρονο νά'χει) που τον είχαμε πρωθυπουργό για δυο και κάτι χρόνια, ευχήθηκε «καλή επιτυχία» στον επόμενο πρωθυπουργό, και δύο ώρες μετά πρωθυπουργός ήταν και πάλι ο ίδιος!
Αυτό που ζούμε σήμερα λέγεται, με δύο λέξεις, κυβερνητικό κενό. Δεν μπορεί κανείς να το ορίσει αλλιώς. Έχουμε το απόλυτο κενό εξουσίας. Η χώρα είναι στον αέρα, με έναν πρωθυπουργό ουσιαστικά παραιτημένο, υπουργούς που έχουν ήδη υποβάλλει παραιτήσεις, δημόσιες υπηρεσίες που είναι σε κατάσταση αναμονής. Κενό. Δεν ορίζεται αλλιώς.
Κι εμείς τι κάνουμε; Για εμάς τους αριστερούς λέω! Εμείς; Τι κάνουμε;
Τίποτα. Αυτό. Τίποτα. Εκτός του να κάνουμε «το μαλάκα με τεράστια επιτυχία», κατά τα άλλα δεν κάνουμε τίποτα. Καθόμαστε. Θεατές των εξελίξεων. Θεατές του θεάτρου σκιών που παίζεται αυτή τη στιγμή, εδώ και δέκα μέρες, στις πλάτες μας, φοβούμενοι να αντιδράσουμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Λουφάζουμε στις τρύπες μας, μη τυχόν και μας ζητήσει ο λαός να αναλάβουμε την εξουσία.
ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ! ΞΥΠΝΑΤΕ! Η εξουσία δεν δαγκώνει, οι ευθύνες δεν δαγκώνουν. Μόνο λίγο γρατζουνάνε. Έχουμε προτάσεις, έχουμε μοντέλο, τα έχουμε όλα. Μόνο ανθρώπους δεν έχουμε. Ή μάλλον έχουμε, αλλά τους έχουμε θαμμένους καλά στο χώμα, κι έχουμε φροντίσει αυτοί που φαίνονται ψηλά να είναι ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που φοβούνται στην σκιά τους.
Η ιστορία γράφεται λεπτό με το λεπτό. Κι εμείς την παρακολουθούμε να μας προσπερνά. Όσο ο χρόνος περνά το σύστημα αναδιοργανώνεται μέσα από τις στάχτες του, και μεις, πάλι, για ακόμα μία φορά, θα βρεθούμε έξω από το σύστημα, απλά κατηγορώντας το, ενώ μας είχε δώσει την μεγάλη ευκαιρία να το ανατρέψουμε!
Αν όχι τώρα πότε;
Αν όχι εμείς ποιοι;
