Δώδεκα του μήνα σήμερα, κι είχαμε για μία ακόμα χρονιά την συγκίνηση (κόψτε κάτι, αλλά ΟΚ) και την χαρά να ντυθούμε όλοι τα χαρωπά μας πρόσωπα και να ξεκινήσουμε νωρίς - νωρίς όπως συνηθίζεται για την πρώτη μέρα του σχολείου. Τον καθιερωμένο αγιασμό.
Η αλήθεια είναι πως φέτος τα χαμόγελα δεν ήταν και τόσα πολλά. Μόνο οι μαθητές ήταν χαρούμενοι αφού, οι μεν μικρότεροι ξαναβρήκαν όλη την παλιοπαρέα στα Δημοτικά, οι δε μεγαλύτεροι στα Γυμνάσια και τα Λύκεια γνώριζαν ήδη από τους γονείς τους και τα ΜΜΕ πως πάνε περίπου σε πάρτυ.
Πρώτη στάση το Δημοτικό. Καλωσοριζόμαστε όλοι με τις καθιερωμένες αγκαλιές και φιλιά γίνεται κι ο αγιασμός (ναι είχαμε κανονικά δύο παπάδες, μπωλάκι, νερό, βασιλικό και τα συναφή), λέει και κάτι τυπικά ο διευθυντής και το πάρτυ τελειώνει. Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς τι γίνεται με τα βιβλία και τους δασκάλους και παίρνουμε την, για τόσο καιρό, πολυαναμενόμενη απάντηση πως «εντάξει, οι βασικοί δάσκαλοι είναι εδώ, οι ειδικότητες λείπουν φυσικά, κι από βιβλία έχουμε κάτι λίγα προς το παρόν και βλέπουμε».
Πάμε μετά και με τον μεγάλο μας γιο στο Γυμνάσιο, ακολουθείται η ίδια διαδικασία με το ιδιότυπο πως, καθότι ο παπάς της ενορίας «τυγχάνει» να είναι και ο Διευθυντής του Γυμνασίου τα πρόσωπα στην θεατρική παράσταση ήταν μειωμένα κατά ένα. Αρχίζουμε κι εκεί τις ίδιες συζητήσεις περί προσωπικού και βιβλίων και παίρνουμε την ακόμα καλύτερη απάντηση πως «οι μισοί καθηγητές ακόμα δεν υπάρχουν, και βιβλίο στο σχολείο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα».
Μια και δυο γυρίζουμε σπίτι και κάποια στιγμή διαβάζω δηλώσεις της αρμοδίας υπουργού, η οποία είχε και τα μούτρα σήμερα να πάει και σχολείο, αντί να κρυφτεί στα υπόγεια του υπουργείου της. Διαβάζω λοιπόν πως είπε:
Χωρίζω την δήλωση στα δύο. Στο πρώτο κομμάτι μιλάει για το καθηγητικό προσωπικό. Δεν θα πω τίποτα άλλο παρά ότι δουλευόμαστε! Δουλευόμαστε, γιατί όταν λείπουν οι μισοί εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας γιατί προκήρυξε τις προσλήψεις πριν δέκα μέρες (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου), είναι προφανές και πρόδηλο πως όχι μόνο δεν έκανε το υπουργείο τίποτα για να αντιμετωπίσει τα κενά του προσωπικού, αλλά και πως προσωπικό δεν θα έχουμε σε λογικό χρονικό διάστημα!
Στο δεύτερο κομμάτι έρχονται τα καλύτερα! Εδώ μας αναλύει την αντιμετώπιση του προβλήματος με τα βιβλία. Και τι κάνει; Κάνει την κλασσική ελληνική κίνηση. Πετάει το πρόβλημά της σε εμάς! Εμείς, οι γονείς που καμία σχέση δεν είχαμε με το πρόβλημά της, οι εκπαιδευτικοί, που επίσης καμία σχέση δεν έχουν, και κάποιοι αδιόρατοι φορείς (που δεν κατονομάζονται αλλά λέγονται στην πραγματικότητα πτωχευμένοι δήμοι φορτωμένοι με τις εξίσου ακόμα-δεν-τις-είδαμε πτωχευμένες σχολικές επιτροπές, όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά της. Το πρόβλημα της Αννούλας, της πλέον ανίκανης και επικίνδυνης υπουργού παιδείας, πρέπει να το λύσουμε εμείς. Εμείς που, υπογραμμίζω, έχουμε πληρώσει τους φόρους μας για να έχουμε ελεύθερη και δωρεάν παιδεία, όπως το Σύνταγμα ορίζει θα κληθούμε να πληρώσουμε για βιβλία, για φωτοτυπίες, για εκτυπώσεις. Και κάπως έτσι τελειώνει και την λογική της ελεύθερης και δωρεάν Παιδείας.
Αυτό που αφήνω ασχολίαστο στην προηγούμενη παράγραφο φυσικά είναι την γελοία αναφορά στο ψηφιακό σχολείο. Ας εξηγήσει κάποιο από τα τζιμάνια που έχει γύρω της και το παίζουν σύμβουλοι παιδείας, πως ψηφιακό σχολείο σημαίνει εξοπλισμό στο σχολείο, εξοπλισμό στις τάξεις, εξοπλισμό στους μαθητές και φυσικά στους Δασκάλους. Και αυτό σημαίνει λεφτά. Δεν είναι ψηφιακό σχολείο η ξεπέτα των pdf αρχείων σε έναν server του Υπουργείου και η ρήση «εκεί είναι κατεβάστε τα».
Έχεις δει Αννούλα τελευταία τα στατιστικά του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας με την διείσδυση της ευρυζωνικότητας στα ελληνικά νοικοκυριά; Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την πηγή, είναι μόλις στο 20%. Συγγνώμη που χαλάω τη σούπα, αλλά αυτό σημαίνει πως τα παιδιά απλά δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό το περιεχόμενο. Και κάπως έτσι τελειώνεις και την λογική της ελεύθερης και δωρεάν Παιδείας.
Όμως ξέχασα. Είχαμε παπά και αγιασμό. Τα κεφάλια μέσα! Τα σχολεία άνοιξαν! Πάμε!
Η αλήθεια είναι πως φέτος τα χαμόγελα δεν ήταν και τόσα πολλά. Μόνο οι μαθητές ήταν χαρούμενοι αφού, οι μεν μικρότεροι ξαναβρήκαν όλη την παλιοπαρέα στα Δημοτικά, οι δε μεγαλύτεροι στα Γυμνάσια και τα Λύκεια γνώριζαν ήδη από τους γονείς τους και τα ΜΜΕ πως πάνε περίπου σε πάρτυ.
Πρώτη στάση το Δημοτικό. Καλωσοριζόμαστε όλοι με τις καθιερωμένες αγκαλιές και φιλιά γίνεται κι ο αγιασμός (ναι είχαμε κανονικά δύο παπάδες, μπωλάκι, νερό, βασιλικό και τα συναφή), λέει και κάτι τυπικά ο διευθυντής και το πάρτυ τελειώνει. Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς τι γίνεται με τα βιβλία και τους δασκάλους και παίρνουμε την, για τόσο καιρό, πολυαναμενόμενη απάντηση πως «εντάξει, οι βασικοί δάσκαλοι είναι εδώ, οι ειδικότητες λείπουν φυσικά, κι από βιβλία έχουμε κάτι λίγα προς το παρόν και βλέπουμε».
Πάμε μετά και με τον μεγάλο μας γιο στο Γυμνάσιο, ακολουθείται η ίδια διαδικασία με το ιδιότυπο πως, καθότι ο παπάς της ενορίας «τυγχάνει» να είναι και ο Διευθυντής του Γυμνασίου τα πρόσωπα στην θεατρική παράσταση ήταν μειωμένα κατά ένα. Αρχίζουμε κι εκεί τις ίδιες συζητήσεις περί προσωπικού και βιβλίων και παίρνουμε την ακόμα καλύτερη απάντηση πως «οι μισοί καθηγητές ακόμα δεν υπάρχουν, και βιβλίο στο σχολείο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα».
Μια και δυο γυρίζουμε σπίτι και κάποια στιγμή διαβάζω δηλώσεις της αρμοδίας υπουργού, η οποία είχε και τα μούτρα σήμερα να πάει και σχολείο, αντί να κρυφτεί στα υπόγεια του υπουργείου της. Διαβάζω λοιπόν πως είπε:
«το υπουργείο έχει αντιμετωπίσει τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό, δηλαδή δασκάλους και καθηγητές οι οποίοι, όπως είπε, βρίσκονται στη θέση τους, ενώ αναφερόμενη στην έλλειψη βιβλίων είπε ότι «με το ψηφιακό σχολείο και τη συνεργασία εκπαιδευτικών, γονέων και φορέων θα αντιμετωπίσουμε την προσωρινή έλλειψη βιβλίων»Θέλει ανάλυση το παραπάνω; Άντε να κάνουμε μία πρόχειρη...
Χωρίζω την δήλωση στα δύο. Στο πρώτο κομμάτι μιλάει για το καθηγητικό προσωπικό. Δεν θα πω τίποτα άλλο παρά ότι δουλευόμαστε! Δουλευόμαστε, γιατί όταν λείπουν οι μισοί εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας γιατί προκήρυξε τις προσλήψεις πριν δέκα μέρες (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου), είναι προφανές και πρόδηλο πως όχι μόνο δεν έκανε το υπουργείο τίποτα για να αντιμετωπίσει τα κενά του προσωπικού, αλλά και πως προσωπικό δεν θα έχουμε σε λογικό χρονικό διάστημα!
Στο δεύτερο κομμάτι έρχονται τα καλύτερα! Εδώ μας αναλύει την αντιμετώπιση του προβλήματος με τα βιβλία. Και τι κάνει; Κάνει την κλασσική ελληνική κίνηση. Πετάει το πρόβλημά της σε εμάς! Εμείς, οι γονείς που καμία σχέση δεν είχαμε με το πρόβλημά της, οι εκπαιδευτικοί, που επίσης καμία σχέση δεν έχουν, και κάποιοι αδιόρατοι φορείς (που δεν κατονομάζονται αλλά λέγονται στην πραγματικότητα πτωχευμένοι δήμοι φορτωμένοι με τις εξίσου ακόμα-δεν-τις-είδαμε πτωχευμένες σχολικές επιτροπές, όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά της. Το πρόβλημα της Αννούλας, της πλέον ανίκανης και επικίνδυνης υπουργού παιδείας, πρέπει να το λύσουμε εμείς. Εμείς που, υπογραμμίζω, έχουμε πληρώσει τους φόρους μας για να έχουμε ελεύθερη και δωρεάν παιδεία, όπως το Σύνταγμα ορίζει θα κληθούμε να πληρώσουμε για βιβλία, για φωτοτυπίες, για εκτυπώσεις. Και κάπως έτσι τελειώνει και την λογική της ελεύθερης και δωρεάν Παιδείας.
Αυτό που αφήνω ασχολίαστο στην προηγούμενη παράγραφο φυσικά είναι την γελοία αναφορά στο ψηφιακό σχολείο. Ας εξηγήσει κάποιο από τα τζιμάνια που έχει γύρω της και το παίζουν σύμβουλοι παιδείας, πως ψηφιακό σχολείο σημαίνει εξοπλισμό στο σχολείο, εξοπλισμό στις τάξεις, εξοπλισμό στους μαθητές και φυσικά στους Δασκάλους. Και αυτό σημαίνει λεφτά. Δεν είναι ψηφιακό σχολείο η ξεπέτα των pdf αρχείων σε έναν server του Υπουργείου και η ρήση «εκεί είναι κατεβάστε τα».
Έχεις δει Αννούλα τελευταία τα στατιστικά του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας με την διείσδυση της ευρυζωνικότητας στα ελληνικά νοικοκυριά; Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την πηγή, είναι μόλις στο 20%. Συγγνώμη που χαλάω τη σούπα, αλλά αυτό σημαίνει πως τα παιδιά απλά δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό το περιεχόμενο. Και κάπως έτσι τελειώνεις και την λογική της ελεύθερης και δωρεάν Παιδείας.
Όμως ξέχασα. Είχαμε παπά και αγιασμό. Τα κεφάλια μέσα! Τα σχολεία άνοιξαν! Πάμε!
