Όταν στις 17 Ιουνίου χτύπησε το κινητό μου ήμουν σε μία μικρή σύσκεψη. Βλέποντας πως με καλεί η γυναίκα μου, το απάντησα χαμηλόφωνα με την γνωστή ατάκα που λέμε όλοι μας "είμαι σε σύσκεψη, συμβαίνει κάτι;". Με ενθουσιασμό μου λέει πως «βγήκε και τρίτη ημέρα για την Συναυλία (όχι τυχαίο το «Σ») για την Τρίτη 12 Ιουλίου, και λέω να πάρω τέσσερα εισιτήρια να πάμε όλοι μαζί!»... Ομολογώ πως εκείνη την ώρα έμεινα λίγο κάγκελο και η πρώτη ερώτηση που ήρθε στο μυαλό μου, και εκστόμισα κιόλας, ήταν αν μας έπεσε το τζόκερ, το λόττο, ή κάποιο λαχείο, αφού οι τιμές των εισιτηρίων ήταν αρκετά εξωφρενικές. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εκείνη την στιγμή και μου φαινόταν μέχρι και χθες...
Τα εισιτήρια αγοράστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες (τις ξέρετε τις γυναίκες τι είναι, άμα κάτι τους καρφωθεί, τελείωσες), κι έτσι χθες γύρω στις οκτώ και κάτι το απόγευμα βρεθήκαμε οικογενειακώς με τα δύο παιδιά στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Οφείλω να ομολογήσω πως πήγαινα με μία επιφύλαξη για τα παιδιά. Μπορεί ο μεγάλος να είναι γνώστης του The Wall και να του αρέσει, αλλά ο μικρός είναι σε ηλικία δύσκολη για τέτοια θεάματα. Πάλι λάθος ήμουν...
Μπαίνοντας στο στάδιο αντικρίζω κάτι που δεν έχω ξαναδεί... Ο συναυλιακός χώρος είναι απλά τεράστιος. Ένα τοίχος όμοιο με το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου έχει στηθεί από την μία άκρη μέχρι την άλλη, γκρεμισμένο στην μέση ώστε να φαίνεται η σκηνή με τους μουσικούς, ενώ ένα κομμάτι της αρένα απίστευτου μεγέθους είναι κλειστό και μέσα είναι δεκάδες άνθρωποι με υπολογιστές και άλλα, μη αναγνωρίσιμα στο δικό μου μάτι, μηχανήματα, προφανώς υπεύθυνα για τα οπτικά εφέ που θα δούμε!
Η ώρα 9:20μ.μ. τα φώτα χαμηλώνουν. Ο κόσμος είναι ακόμα όρθιος και καθυστερημένος στους διαδρόμους ψάχνει απεγνωσμένα να βρει θέσεις να καθίσει, και τα (αριθμητικά και κυριολεκτικά άπειρα) κοριτσάκια του crew σε κατάσταση υστερίας προσπαθώντας να στείλουν τον κόσμο στις απέναντι κερκίδες που ακόμα είχαν άδεια καθίσματα, ενώ στην αρένα ο κόσμος ήδη πάρα πολύς και ακόμα μπαίνουν. 9:35μ.μ. Τα φώτα σβήνουν και μία μικρή αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Στον τοίχο και μαζί και στην κλασσική αλά old times sake στρογγυλή οθόνη εμφανίζεται ο Roger, απευθύνοντας μήνυμα σε σπαστά ελληνικά. Γελάμε, χειροκροτάμε, το video πραγματικά είναι άριστα σκηνοθετημένο. Μας καλοσορίζει και μας παρακαλά να μην ανάψουμε κινητά και κάμερες. Και το πλήθος (ΕΥΓΕ μας!) το σέβεται μέχρι το τέλος της συναυλίας.
Κι η συναυλία ξεκινά. Ο ήχος είναι ο καλύτερος και καθαρότερος που έχω ακούσει ποτέ. Οι εικόνες που περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα είναι ασύλληπτες. Νιώθω ότι ανατριχιάζω ολόκληρος, προσπαθώ να τραγουδήσω (πάντα το κάνω αυτό προς θλίψην των διπλανών μου), και ο λαιμός μου έχει κλείσει από κάποιον κόμπο. Όχι μόνο είμαι εκεί, ζώντας ένα όνειρο 25 ετών, ακούγοντας το The Wall live, αλλά και κάτι μου λέει ήδη πως αυτό που θα ζήσω θα είναι ανεπανάληπτο!
Τα κομμάτια της συμφωνίας (γιατί περί αυτού πρόκειται!) διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι εικόνες είναι μαγικές. Το τεράστιο τοίχος αρχίζει σιγά σιγά να χτίζεται και πάνω του προβάλλονται εικόνες είτε γνωστές από το ομώνυμο έργο, είτε νέες, καινούριες, που φέρνουν τους στίχους του The Wall στην σημερινή πραγματικότητα. Παίζει το «Mother» και όταν φτάνει στον επίμαχο στίχο, «mother should I trust the government?» ο τοίχος κοκκινίζει και, εν μέσω ενός κοινού που στριγκλίζει «ΝΟ», στην δεξιά πλευρά γράφει «No Fucking Way» και αμέσως στην αριστερή πλευρά, εις άψογον ελληνικήν, «ΓΑΜΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»... Το κοινό χειροκροτεί, φωνάζει, τραγουδάει, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να σταματήσει τις μελωδικές επιθέσεις που δέχονται τα αυτιά μου, τις οπτικές επιθέσεις που δέχονται τα μάτια μου, και το είναι μου ολόκληρο.
Κάποια στιγμή γυρίζω και βλέπω τον κόσμο γύρω μου. Με λίγες εξαιρέσεις είναι στην ίδια κατάσταση! Μανάδες έχουν τα παιδιά τους αγκαλιά τραγουδώντας και κρατώντας ρυθμό με παλαμάκια, άλλοι τραγουδάνε, άλλοι κινούν τα χέρια επιθετικά στον ρυθμό της μουσικής, λες κι απέναντί τους έχουν τον εχθρό τον ίδιο. Το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως πολλοί ξέχασαν να βάλουν τις μάσκες που είχαν δοθεί στο Empty Spaces! Αλλά δεν τους κατηγορώ. Ήμουν κι εγώ τόσο συνεπαρμένος που θα το ξεχνούσα αν είχα μάσκα!
Προς το τέλος του πρώτου μέρους έχουμε δεχτεί μία συναισθηματική επίθεση τέτοια που κυριολεκτικά κάθομαι αποσβολωμένος αλλά με τα συναισθήματα να τρέχουν από παντού. Στον τοίχο προβάλλονται εικόνες από τους πεσόντες σε πολέμους και όχι μόνο. Ο Waters τραγουδάει "Goodbye cruel world" και το πρώτο μέρος κλείνει... Είμαι άφωνος με αυτό που βίωσα ήδη...
Στο διάλειμμα πίνω μια κρύα μπύρα και κάνω ένα τσιγάρο μπας και συνέλθω...
Είκοσι λεπτά μετά ξεκινάει ξανά... Hey You, Is there anybody out there, Nobody Home, Vera, Bring the boys back home... Μουσικές και εικόνες ικανές να ταράξουν κάθε κύτταρο, κάθε μόριο του «είναι» σου του ίδιου, κι έρχεται και το Comfortably Numb και το στάδιο σείεται... Όλοι όρθιοι, όλοι τραγουδάνε, όλοι δακρύζουν όταν ο Roger τραγουδάει τον στίχο «The child is grown, the dream is gone. I have become comfortably numb.»
Η συμφωνία οδεύει προς το τέλος της... αλλά το τείχος παραμένει κι είμαι περίεργος τι θα γίνει... Και δεν αργεί, έρχεται στην ώρα του! Μόλις τελειώνει το The Trial, με το πλήθος όλο να τραγουδά "Τear down the wall" και το στάδιο να σείεται, ο Waters φεύγει από την σκηνή και το τοίχος πραγματικά γκρεμίζεται εν μέσω καπνού κι εκρήξεων!!! Κομμάτια του πέφτουν παντού στην σκηνή! Το θέαμα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, κι ίσως, και κάθε επόμενο!
Η συναυλία τελειώνει με όλους μαζί να τραγουδάμε με δάκρυα "Banging your heart against some mad bugger's wall" και τον Waters να μας μιλάει στα σπαστά ελληνικά του ευχαριστώντας το κοινό για την εμπειρία...
Εγώ όμως θέλω να ευχαριστήσω για την χθεσινή μας εμπειρία την γυναίκα μου, που είχε την τόλμη και την ιδέα να μας κάνει αυτό το εξαίρετο δώρο, αυτό το εξαίσιο δώρο, για τα δικά της γενέθλια!!! Να την χαιρόμαστε!!! Την εμπειρία αυτή την αφιερώνω αποκλειστικά σ'εκείνην!!!
Στο παρακάτω video μπορείτε να δείτε το πρώτο κομμάτι της ίδιας συναυλίας, όπως παρουσιάστηκε στο Σικάγο πριν μερικούς μήνες. Δεν θα μπορέσει να σας προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα με το να ήσασταν εκεί, αλλά ίσως αξίζει τον κόπο... Ακολουθώντας το video στο youtube, θα βρείτε και τα επόμενα κομμάτια της... Καλή διασκέδαση!
